Sinds Amazon Prime Video aankondigde dat zij van plan waren dit boek van Neil Gaiman en Terry Pratchett te verfilmen staat het al hoog op mijn wil-ik-lezen-lijstje. Gelukkig paste de titel perfect in een van de prompt van de Golden Girls Readathon waar ik deze maand aan meedoen en dus dook ik eindelijk in de wondere wereld van een engel en een demoon die samenwerken om Armageddon te voorkomen.
Eerlijk gezegd was het concept van dit boek niet de voornaamste reden dat ik Good Omens wilde lezen. Dat had meer te maken met het feit dat David Tennant was gecast om de demoon Crowley te spelen in de serie. Voor de verandering vond ik het helemaal niet erg dat ik al een beeld had van de hoofdpersonen voordat ik begon te lezen. Sterker nog, het heeft mijn leeservaring alleen maar honderd keer beter gemaakt.
Mijn feels...
Good Omens begint bij het begin. Letterlijk. We maken kennis met de engel Aziraphale en de demoon Crowley (toen nog Crawley) in de paradijselijke tuin, vlak nadat Adam en Eva eruit geknikkerd zijn door de almachtige. Hun gesprek zet meteen de toon voor de rest van het boek en is tevens het begin van een prachtige vriendschap.
In hun jaren op de aarde en tussen de mensheid raken ze nogal gehecht aan de planeet. Dus wanneer Armageddon op gang wordt gezet besluiten de twee om hun krachten te bundelen om de wereld te beschermen. Dit is het begin van een heerlijk absurd verhaal waar ik regelmatig hardop om heb moeten lachen.
Zowel Aziraphale en Crowley zijn fantastische personages. Het zijn beide karikaturen van dat wat ze voor moeten stellen: een engel en een demoon. Aziraphale is meer softie dan heilig boontje en Crowley is meer deugniet dan schurk, wat ik persoonlijk helemaal geweldig vind. De dynamiek tussen de personages is fantastisch. Beide zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat ze af en toe trekjes van een langdurig getrouwd stel vertonen en dat maakt het boek een beetje gek op een geweldige manier.
Het plot is natuurlijk vrij eenvoudig en niet heel erg origineel. De keren dat ik een boek, film of serie heb gezien waarin goed en kwaad moeten samenwerken om het einde van de wereld te voorkomen zijn niet meer op handen en voeten te tellen. Toch is Good Omens uitgewerkt op zo'n originele manier dat die het boek naar eenzame klasse weet te tillen.
Hoewel ik enorm heb genoten waren er voor mij persoonlijk ook een paar nadelen. Zo is het boek eigenlijk geschreven alsof het altijd voor televisie bedoeld is geweest. De schrijvers wisselen regelmatig van scène. Lees je het ene moment nog over Aziraphale en Crowley, en het volgende moment sta je in een donker kamertje aan het toekijken hoe een jongeman de stroom in zijn hele buurt plat legt door op de verkeerde knop op zijn computer te drukken. Voor een serie werkt dat prima. In een boek naar mijn mening, not so much.
Toch komen de scènes die in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben op het einde wel op een toffe manier weer bij elkaar. Dat was tof, maar compenseerde niet echt genoeg voor de sisser waarmee het verhaal afliep.
Het is leuk leesvoer, maar voor mij was dit een héél zeldzaam geval waarin ik de tv-serie verkies boven het boek. Helemaal om wat de makers daarvan met het einde hebben gedaan. Awesome.
Fijn om te weten...
- Dit boek leest als een televisieserie
- Het springt nogal van de hak op de tak van de ene naar de andere scène
- De scènes tussen Crowley en Aziraphale zijn mijn favoriet
- De kracht van het boek zit hem vooral in de humor
- Waarvoor je soms wel echt even goed na moet denken
- Het leest heel fijn, maar sommige scènes zijn wat langdradig
- Het einde vond ik erg teleurstellend