Ben ik fictie?

Veel mensen vinden het fijn om boeken te lezen die vanuit een ik-perspectief zijn geschreven. Dat maakt het voor hen gemakkelijker om zich in te leven in zo’n personage en voelt het nóg meer alsof alles wat de held presteert en overkomt ook met jou gebeurt. Heerlijk gevoel. Ook voelt het daardoor alsof je de hoofdpersoon in kwestie heel goed leert kennen. Je zou durven zweren dat je hem of haar door en door kent… maar dan – PLOTTWIST – doet hij of zij iets wat je van je leven niet had kunnen voorspellen.

Waar ik naar toe wil met deze inleiding is het volgende;

ik heb me gerealiseerd dat ik ook een fictief personage ben.

Lekker vaag hè, maar sta me toe om die conclusie wat verder toe te lichten… Al jaren ben ik actief op internet. Ik blog, maak (af en toe) filmpjes en ben regelmatig te vinden op social media. Ik deel naast boek-gerelateerde content ook regelmatig iets persoonlijks. Daardoor kan het zomaar zijn dat jij – aan de andere kant van dit scherm – het idee hebt dat je mij kent, ook al hebben we elkaar nog nooit ontmoet. Maar je kent mij zoals je een personage kent. Door wat ik schrijf heb je een idee van de persoon die ik ben; of ik aardig ben of een kat, of dat ik spontaan ben of juist heel verlegen, of ik gezellig ben of de voorkeur geef aan tijd voor mezelf. Ontken het maar niet; je hebt een beeld van mij.

En net zoals iedereen bepaalde personages anders interpreteert, zo interpreteert ook iedereen die mijn artikelen leest mij anders. Dat weet ik omdat ik inmiddels het plezier heb gehad om verschillende bloggers in het echt te mogen ontmoeten en ik heb nog nóóit meegemaakt dat een van hen zei: “Jij bent echt precies zoals ik je had verwacht.

Vaak vinden mensen mij veel stiller dan ze dan ze hadden gedacht. Of ze weten niet goed hoe ze mijn door een sociale angststoornis beïnvloedde, timide persoontje moeten rijmen met de blogger die zo ondernemend en innoverend mee heeft gebouwd aan de huidige bookblogcommunity.

Bijvoorbeeld

Neem nu die laatste zin van bovenstaande alinea: er zullen lezers zijn die zich concentreren op het stukje over mijn sociale angststoornis en het dapper vinden dat ik daar zo openlijk over praat – er zullen ook mensen zijn die zich focussen op het feit dat ik mezelf ‘ondernemend’ en ‘innoverend’ en die mij daarom verwaand of hooghartig zullen vinden. En daar heb je dus al twee ‘personages’ die ik onbewust heb gevormd zonder erbij na te denken.

Als blogger is het heel erg lastig om daar steeds rekening mee te houden. Daarom komt het best wel eens voor dat dingen anders overkomen dan je bedoeld. Het nadeel is dat je je – goedbedoelde – tekst al online hebt gegooid, en iedereen het voor zich kan interpreteren. Soms goed en soms fout. En jammer genoeg zijn er maar weinig mensen die een reactie achterlaten om je om verheldering te vragen wanneer een opmerking in het verkeerde keelsgat schiet.

Net zoals je een ‘d/t’-foutje niet effe snel kunt fixen in een tweet, kun je ook de interpretatie van een ander niet controleren.

Bloggers en labels

En zo heb je als blogger heel snel meerdere labels verzameld, of je dat nu wilt of niet. Hield je eerst je boeken keurig netjes als nieuw en ben je nu helemaal into het defacen van boeken = hypocriet of openminded. Verwijs je iets te vaak naar jezelf of je blog als ‘groot’ = verwaand of voorbeeld. Deel te veel unboxings van recensie-boeken = inhalig of lucky.

Giftig

Onlangs plaatste uitgeverij Blossom Books een briljante video op hun kanaal over de staat van de YA cultuur op social media. Ik heb daar een hele lange reactie op achtergelaten over het feit dat geen twee mensen hetzelfde boek lezen omdat iedereen een boek op een andere manier interpreteert. En omdat het zo gemakkelijk is om iedere mening te ventileren op internet is de sfeer in deze community op sommige vlakken inderdaad giftig geworden.

Ik wil niet dat de boekenblog-community dezelfde kant op gaat en daarom neem ik me het volgende voor (want ook ik ben wel eens pissig geworden om een tweet of artikel dat ik mogelijk verkeerd heb geïnterpreteerd).

Ik wil uitgaan van het goede in mensen. Zelfs als zij iets posten waardoor ik me aangevallen of gekwetst voel. Dan wil ik me daardoor niet laten verleiden tot een openbaar moddergevecht op social media maar het antwoord direct bij de bron zoeken.

Gewoon een DM naar de blogger / persoon in kwestie om om verheldering te vragen is volgens mij veel effectiever dan bekvechten waar iedereen mee kan genieten. Niet alleen omdat het iets tussen mij en de schrijver is, maar ook omdat ik niet wil dat twee teams van verdedigers aan weerszijden een kant gaan kiezen waardoor alles alleen maar onnodig escaleert.

Natuurlijk heeft hij/zij ook eerst zijn of haar harde woorden in de openbaarheid gepleurd. En ik snap dat je instinctief in de verdediging wil springen. Maar bedenk je dat de persoon in kwestie misschien helemaal niet door heeft dat sommige dingen heel anders overkomen dan dat ze zijn bedoeld.

Dus…

Afhankelijk van jou als lezer zijnde kan ik dus een heel leuk gezellig en hard werkend personage zijn, of juist een hypocriet, hebberig trutje dat het hoog in haar bol heeft. Ik heb geen controle over hoe jij mijn woorden interpreteert. Zo bestaan er dus heel veel fictieve personges van mij. Gecreëerd door iedereen die mijn blog leest. Ik kan zelfs niet beweren dat ik gewoon mezelf ben, want ik ben nu eenmaal een stuk socialer en dapperder online dan in het echt, hahaha.

Denk je dat jouw lezers een goed beeld van je hebben?