Afgelopen jaar kwam Netflix met een kerstfilm die zo zoetsappig en cliché was dat de schrijvers volgens mij zelf zijn geschrokken van het enorme succes. Ik heb het natuurlijk over A CHRISTMAS PRINCE. Zelf heb ik er ook veel meer van genoten dan ik voor mezelf kan rechtvaardigen. Sterker nog... het smaakte naar meer. Deze cover riep bij mij onmiddellijk A CHRISTMAS PRINCE-vibes op. Onlangs las ik hem (binnen twee dagen uit) en ik ben niet teleurgesteld.

Naledi - de hoofdpersoon - is opgegroeid zonder familie. Als kind leeft ze van pleeggezin naar pleeggezin, zonder zich ooit ergens thuis te voelen. Ze heeft geen idee dat haar ouders in werkelijkheid hoge piefen waren in het geboorteland van Prins Thabiso.

Ze weet niet eens dat prins Thabiso echt bestaat... Ze kent de naam alleen uit de opdringerige spam van iemand die beweert dat zij de lang verloren gewaande verloofde van de royal is. Naledi Is geen naïef groentje. Ze weet beter dan te geloven in Afrikaanse mails met beloften van rijke verwanten - of in dit geval koninklijke verloofden - en ze is niet van plan om daar in te trappen.

Moet ik nog verklappen dat de mailtjes waar zijn? Dat is geen spoiler, dat staat gewoon in de flaptekst. Ik vond de samenvatting in ieder geval precies afgezaagd genoeg klinken om enorm veel zin te hebben in het boek.

Naledi is een tof personage. Ze is een wetenschapper die zich specialiseert epidemieën-bestrijding. Ik was onmiddellijk onder de indruk. Hoe vaak worden heldinnen in dit soort boeken omschreven als intelligente, succesvolle studenten? Ik ben meer gewend aan porseleinen popjes wiens sociale, financiële of romantische leven net een enorme klap heeft gehad en die vervolgens met hun neus in de spreekwoordelijke boter vallen. Punten dus voor Alyssa Cole voor het neerzetten van een jonge vrouw die haar leventje prima op orde heeft en eigenlijk helemaal geen prins nodig heeft om haar te komen redden.

Maar Thabiso is een toffe prins. Ik zou het persoonlijk helemaal niet erg vinden om als peuter beloofd te zijn aan zo’n man. Hij is al net zo scherp als Nale. De twee zijn in alle zinnen van het woord elkaars gelijken en vullen elkaar prachtig aan.

Dit is het soort romantiek dat ik zo af en toe heel graag lees; afgezaagd, een beetje cliché en - sure - ook een tikkeltje voorspelbaar. Maar wel met twee unieke, realistische hoofdpersonen waarvan je vanaf bladzijde één voelt hoe goed ze bij elkaar passen.

Voor welke romantische tropes ben jij allergisch?